Odzyskanie niepodległości po 123 latach i jej obrona należały do jednych z najtrudniejszych wyzwań, przed jakim stanęło społeczeństwo polskie w swojej historii. Każdy nasz sąsiad chciał wyzyskać jak najwięcej terenów przedrozbiorowej Polski. Kluczowym było, aby zorganizować społeczeństwo do obrony ojczyzny, a podczas wojny z bolszewikami - do pobudzenia postaw patriotycznych i stworzenia armii, która odeprze azjatyckie hordy od Warszawy. Zastosowano skuteczną wojnę informacyjną, wzorowaną na zachodnich doświadczeniach. Stał za tym stał generał Haller z pomocą wybitnych pisarzy i Kościoła katolickiego. Oprócz sąsiadów, z którymi graniczyliśmy, był jeszcze nasz „sąsiad” wewnętrzny, który ani myślał o wolnej Polsce. Ta niepewność środowiska żydowskiego, ochoczo wtapiającego się w struktury bolszewików, sprawiła, że w obliczu kluczowej bitwy trzeba było zareagować na to zagrożenie. Stworzyło to wiele przekłamań, ochoczo promowanych przez środowisko „historyków” z Muzeum POLIN. Po „zamachu majowym” dojście do prawdy wokół planów Bitwy Warszawskiej oraz jej przebiegu było jeszcze bardziej utrudnione za sprawą w pełni funkcjonującego już aparatu kultu jednostki, który dwoił się i troił, by kreować Marszałka na głównego autora zwycięstwa i nieomylnego wodza. Piłsudski jako megaloman i narcyz nie był najwyraźniej zdolny do uczciwej konfrontacji z prawdą. Te trzy ważne zagadnienia do teraz są zakazane albo zapomniane, ponieważ uderzają w obecnie panującą narrację, czy to żydowską, czy neosanacyjną, zapominając o prawdziwych bohaterach.