Wielu dorosłym osobom Japonia kojarzy się ze skomplikowanym systemem pisowni, kwitnącą wiśnią, sushi, samurajami i usłużnymi gejszami (erotyką) czy zaawansowaną technologią. Gdy pytamy zaś młodych ludzi o pierwsze skojarzenia z Japonią, częściej pada odpowiedź: manga lub anime. Na początku XXI wieku Jerzy Szyłak (2000a) napisał, że - chcąc nie chcąc - japońska twórczość plastyczna wniknęła w dorobek światowej sztuki sekwencyjnej, stając się jej integralną częścią. Dlatego zarówno manga, jak i anime funkcjonują jako jeden z licznych dziś tekstów kultury. Przedmiotem badań przedstawionych w niniejszej publikacji nie jest sam fenomen mangi i anime (choć starałam się je opisać w szerokim kontekście), ale jego wpływ na współczesną polską młodzież i jej postrzeganie, rozważany z punktu widzenia pedagoga posiadającego również artystyczną, akademicką formację. Dlatego czytelnik znajdzie w publikacji dużo nawiązań do wizualnej strony mangi i anime, a mniej do np. właściwości językowych. Zdaję sobie sprawę, że niektóre wątki mogły zostać w książce za mało rozwinięte. Przenikająca do Polski kultura mangi i anime jest bowiem zjawiskiem na tyle złożonym i interdyscyplinarnym, że objęcie tego zagadnienia w całości tylko jednymi badaniami było po prostu niemożliwe. Niniejsza publikacja stanowi zatem próbę zrozumienia modelu rozprzestrzeniania się mangi i anime daleko poza granice Japonii - zarówno geograficzne, jak i kulturowe. Co sprawiło, że świat zachodni, w tym Polska, dobrowolnie zainfekował się „wirusem obrazkowym z Kraju Kwitnącej Wiśni” (Frąckiewicz, 2011) i jakie są tego konsekwencje? Jaki wpływ ta kultura miała na procesy wychowawcze? Co można zrobić, aby oddziaływania te przekształcać w wartości pozytywne - rozwijające młodych ludzi zafascynowanych mangą i anime? (...)