Starzenie się jako proces i starość jako faza życia są przedmiotem zainteresowania wielu dziedzin nauki, które ukazują je w perspektywie doświadczania jednostkowego i zbiorowego, na poziomie indywidualnym i demograficznym, z wieloma odniesieniami do humanistycznych i społecznych nauk, które rozpatrują je w skali mezo, makro i mikro. Z tą fazą życia łączą się liczne aplikacje do teorii i praktyki, zrealizowanych i wdrażanych projektów, zadań z pola polityki społecznej, pracy socjalnej, ochrony zdrowia, ekonomii itp.wykle prowadzone analizy i sposoby poznania oraz opisu starzenia się i starości lokuje się na linii charakterystyki tez i antytez odnoszących się do zachodzących wraz z wiekiem zmian biologicznych, psychologicznych, społecznych, demograficznych i kulturowych w życiu człowieka, które to zmiany – w zależności od ich kierunku i natężenia – decydują o przebiegu starości. Autorka wychodzi od teoretycznych założeń relacyjnego wymiaru opieki zaprezentowanego przez Carla Rogersa, następnie prezentuje stronę metodyczną badań własnych. Bardzo słuszne jest budowanie teoretycznej sylwetki opiekuna osób starszych z wykorzystaniem wyników badań zrealizowanych wśród opiekunów, podopiecznych oraz osób szkolących opiekunów. Szczególnie cenne są informacje zebrane od podopiecznych (czyli beneficjentów opieki) oraz opiekunów (czyli osób sprawujących opiekę). Materiał ten staje się podstawą opracowania sylwetki opiekuna jako pewnego teoretycznego konstruktu (w rodzaju typu idealnego Maxa Webera), który stanowi punkt wyjścia do budowania systemu działań edukacyjnych. Propozycje działań praktycznych opartych na rzetelnej diagnozie to bardzo istotny element, dość rzadko goszczący w polskich pracach pedagogicznych, które pełne są lepszych lub gorszych diagnoz. W tym wypadku rzecz na diagnozie się nie kończy, co stanowi niezaprzeczalny walor pracy […]. Z recenzji dr. hab. Jerzego Halickiego, prof. UwB

Zaprezentowane w książce badania i płynące z nich wnioski Autorki pozwoliły na wskazanie efektów kształcenia do opieki – wiedzy, umiejętności i kompetencji, a także na nakreślenie sylwetki „nowego” opiekuna osób starszych – osoby, która pełniąc rolę opiekuna, właściwie wykorzystuje swoją wiedzę, umiejętności do realizacji określonych zadań i wykonywania czynności. Jednocześnie odpowiednie kompetencje, zwłaszcza osobiste i społeczne sprawiają, że realizacja opieki przybiera kształt relacji, którą za każdym razem buduje opiekun przy aktywnym współudziale swojego podopiecznego. Relacja taka pozwala znieść asymetrię w tym spotkaniu, a zastąpić ją zasadą symetrii i równoległości (koncepcja wzajemnej zależności J. Halickiego) oraz budować tak i taką sytuację zadaniowo-komunikacyjną, w której opiekun i jego podopieczny – senior – są podmiotami tego samego procesu, współdecydującymi o celach, kolejności zdarzeń i efektach spotkania. Opieka staje się towarzyszeniem w przekraczaniu deficytów i ograniczeń wynikających zarówno z podeszłego wieku, jak i z okoliczności, w jakich działania w jej ramach są podejmowane. Staje się zadaniem, dążeniem do celu, którym jest poprawa jakości życia w starości.